Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΓΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ. Στη παλιά εποχή το κυριακάτικο τραπέζι, με παρούσα όλη την οικογένεια έμοιαζε με απαράβατη παράδοση. Δικαιολογίες για απουσίες δεν γίνονταν δεκτές, έπρεπε όλοι να ήταν εκεί την προκαθορισμένη ώρα- γύρω στις δώδεκα, ώστε κατά τη μία να φάνε, καθώς οι μεγαλύτεροι ( οι γιαγιάδες και οι παππούδες ) έτρωγαν νωρίς. Η ιεροτελεστία του φαγητού ήταν παράδοση και συνάμα υποχρέωση. Το να βρίσκεται όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι την ώρα του φαγητού, ήταν μια διαδικασία <<ιερή>> για τους οικογενειακούς δεσμούς αλλά και για τον πολύτιμο χρόνο που περνούσαν τα μέλη μεταξύ τους. Κάθε μεσημέρι Κυριακής, το σπίτι ευωδίαζε με ωραίες μυρωδιές και χρώματα από τη μαγειρική τέχνη της μητέρας. Το τραπέζι ήταν πάντα στρωμένο, με το επίσημο τραπεζομάντηλο, τα κατάλληλα πιάτα, τα πιρούνια, τα ποτήρια και τα μέλη της οικογένειας, συγγενείς και φίλους να κάθονται στη θέση τους. Η μητέρα σέρβιρε το φαγητό ( συνήθως κρέας) και τότε όλα άλλαζαν, το τραπέζι μετατρέπονταν σε ένα χώρο επαφής και η ιεροτελεστία του φαγητού ξεκινούσε. Ήταν η στιγμή που το οικογενειακό γεύμα επιδρούσε ευεργετικά στη σωματική και ψυχική υγεία, μείωνε τις εντάσεις και οδηγούσε τα προβλήματα σε λύση μέσω του διαλόγου. Παράλληλα με το γεύμα ξεκινούσε και η κουβέντα, αν ήταν νόστιμο, καλά ψημένο, αν είχε ωραία γεύση το φαγητό. Μετά περνούσαν στην πολιτική επικαιρότητα, στις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, στα νέα της οικογένειας και τέλος έλεγαν ιστορίες από το παρελθόν. Ειδικά για τα μικρά παιδιά ήταν ένα καλό σχολείο, γνώριζαν από νωρίς στη ζωή τους πως το καλύτερο γεύμα είναι εκείνο που έτρωγαν όλοι μαζί. Εκτός από το ποιοτικό, υγιεινό φαγητό, τα παιδιά ήταν χαρούμενα, γιατί αισθάνονταν ότι οι γονείς ήταν πολύ κοντά τους, συζητούσαν για τα προβλήματα τους και έχτιζαν καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους. Τα παιδιά μάθαιναν, άκουγαν πως λύνονταν τα προβλήματα από τους γονείς, πως σκέφτονταν οι μεγαλύτεροι, να σέβονται τους άλλους και να μοιράζονται το φαγητό τους. Επίσης οι γονείς παρουσίαζαν λιγότερη ένταση και κακή διάθεση, αφού τα γεύματα πρόσφεραν χρόνο για επαφή ανάμεσα στα μέλη και βοηθούσε να νιώσουν τα μέλη ότι ανήκουν σε μια ομάδα όπως είναι η οικογένεια. Το σημαντικό ήταν πως συμφωνούσαν όλοι, ότι τους άρεσε να τρώνε όλοι μαζί, γιατί η στιγμή του φαγητού εκτός από ιερή, ήταν ώρα για διάλογο, διασκέδαση και βαθιά επικοινωνία. Η κυριακάτικη αυτή σύναξη ήταν μια γιορτή, ήταν τρόπος ζωής και όλοι ανυπομονούσαν γι’ αυτό. Υπήρχαν βέβαια κάποιοι κανόνες θεσπισμένοι από τους παλιότερους. Το οικογενειακό γεύμα μας διδάσκει, ότι το να είναι κανείς μέλος μιας οικογένειας εμπεριέχει ορισμένες συλλογικές αξίες εκτός από ατομικές ιδιοτροπίες. Μέσα από αυτή την εκπαίδευση η οικογένεια αναπτύσσει την ταυτότητα της, την κουλτούρα της, τους δικούς της τρόπους επικοινωνίας, συζήτησης και αξίες. Μήπως πρέπει να σκεφτούμε πως το κλισέ << η ζωή κάνει κύκλους >> είναι πέρα για πέρα αληθινό. Μήπως ήρθε η ώρα να το αναβιώσουμε με σωστές βάσεις, κανόνες και όρους. Μήπως είναι η αφορμή για σύσφιξη των σχέσεων της οικογένειας, για λιγότερο άγχος λόγω της καθημερινότητας, αφιερωμένο στους αγαπημένους μας, δημιουργώντας έτσι τη δική μας παράδοση.
