Παρασκευή 16 Απριλίου 2021

Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

 

Η ΕΟΡΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ. Εδώ και δεκάδες χρόνια υπάρχει στο χωριό μας ένα πανηγύρι. Αυτό στις 17 Γενάρη που το χωριό γιορτάζει τη μνήμη του Αγίου Αντωνίου πολιούχο του χωριού. Το πανηγύρι ξεκινούσε την παραμονή με λαμπρότητα και κάθε επισημότητα, με τον πανηγυρικό εσπερινό και μετά το πέρας του το παραδοσιακό γλέντι στα καφενεία. Ανήμερα η μέρα άρχιζε με την πρωινή θεία λειτουργία και μετά ξεκινούσε η μεγάλη γιορτή. Το πανηγύρι του Αγίου Αντωνίου ήταν τόπος συνάντησης, συνεύρεσης και ανταμώματος των κατοίκων του χωριού μας, αλλά και με τους κατοίκους των γειτονικών χωριών που έρχονταν στην τοπική αυτή μάζωξη. Μια ξεχωριστή ημέρα για το χωριό. Το πανηγύρι τότε είχε το πραγµατικό του νόηµα. Ο κόσµος το περίµενε πώς και πώς , να ξεκουραστεί, να καλοπεράσει, να διασκεδάσει. Η καθηµερινή σκληρή δουλειά, το µεροκάµατο, ο αγώνας επιβίωσης , δεν άφηναν κανένα περιθώριο ανάπαυσης. Το πανηγύρι ήταν µια όαση µέσα στην ατέλειωτη έρηµο του καθηµερινού µόχθου. Η συµµετοχή του κόσµου ήταν καθολική. ∆εν έλειπε κανένας. Ακόµα και άνθρωποι, που όλο τον καιρό τους τον περνούσαν δουλεύοντας στην εξοχή , βοσκοί, γεωργοί, την ηµέρα του πανηγυριού έβγαιναν στο κέντρο του χωριού, φόραγαν τα καλά τους και πήγαιναν στην εκκλησιά, ν’ ανάψουν το κεράκι τους, να κάνουν τον σταυρό τους και να λειτουργηθούν. Οι γυναίκες βρίσκανε την ευκαιρία να στολιστούν, να φορέσουν τα γιορτινά τους, να επιδειχτούν και να καµαρώσουν. Οι άντρες , που είχαν όλο το βάρος της συντήρησης της οικογένειας, ήταν απόλυτα δικαιολογηµένοι και κανένας δεν τους παρεξηγούσε , αν έπιναν κανένα ποτήρι παραπάνω κι έριχναν καµιά βόλτα στα κλαρίνα. Τα παιδιά οργίαζαν στους δρόµους και στην πλατεία του χωριού και ήταν αδύνατο να βρεθεί άνθρωπος να τα συµµαζέψει. Πανηγύριζαν µε τον δικό τους αυθόρµητο τρόπο, παίζοντας, καβγαδίζοντας, φιλιώνοντας. Ο κεντρικός δρόµος του χωριού µπροστά στην εκκλησιά ,γέµιζε από µικροπωλητές κάθε λογής, που έστηναν τους πάγκους τους µε τις λάµπες της ασετιλίνης και πουλούσαν τις κάθε λογής πραµάτειες τους : Εικόνες αγίων, φυλαχτά, κοµποσκοίνια, οικιακά σκεύη, υφάσµατα, στολίδια, αρώµατα, γιατροσόφια, παιχνίδια για τα παιδιά και ό, τι άλλο µπορούσε να βάλει ο νους του ανθρώπου. Απαραίτητος βέβαια και πρώτος από οτιδήποτε άλλο ήταν ο πανηγυριώτικος χαλβάς. Οι µικροπωλητές χαλούσαν τον κόσµο µε τις φωνές τους. Οι ταβέρνες προετοιμάζονταν από νωρίς με ορχήστρες και κλαρίνα. Το κάθε καφενείο είχε τη µουσική του. Σε απόσταση λίγων µέτρων το ένα από τα άλλο, συναγωνίζονταν ,ωστόσο ,σε ποιο η µουσική θα παίξει καλύτερα, ποιο θα έχει και ντιζέζ, σε ποιο είναι το κλαρίνο καλό και σε ποιο όχι…Έπρεπε να καπαρώσεις τραπέζι από νωρίς, να πάρεις σειρά για τον χορό, αν ήθελες να χορέψεις., για να µην υπάρχουν παρεξηγήσεις και γίνουν καβγάδες και τσακωµοί πάνω στο γλέντι. Την παραμονή στις ταβέρνες διασκέδαζαν μόνο οι άντρες ,ενώ ανήμερα της γιορτής έβγαιναν οικογενειακώς Οι νοικοκυρές είχαν από νωρίς ετοιµάσει µεζέδες και φαγητά , για τους επισκέπτες(μουσαφιραίους). Σήμερα την εποχή της παγκοσμιοποίησης, σε μια εποχή που τα πάντα τείνουν να ισοπεδωθούν, να αλλοιωθούν και να εξαφανιστούν η διατήρηση του πανηγυριού, του πανάρχαιου αυτού εθίμου που εμείς κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, είναι ένα στοίχημα. Στοίχημα που έχει στοιχεία πολιτισμού και κουλτούρας της πατρίδας μας και της  περιοχής μας, ιστορικής συνέχειας και ιστορικής μνήμης, στοιχεία λειτουργίας σαν συνδετικός κρίκος για συνεύρεση και κοινό αντάμωμα ανάμεσα μας, μιας και είμαστε όλοι μας διασκορπισμένοι δεξιά και αριστερά, μακριά από τη γενέτειρα γη και τη γη των προγόνων μας. Αν σταματήσει το πανηγύρι, ίσως σταματήσει να υπάρχει και το χωριό. Κάθε χειμώνα λοιπόν, στο πανηγύρι του Αγίου Αντωνίου, οι σαρλικιώτες πρέπει να επιστρέφουν. Επιστρέφουν στη γραμμή εκκίνησης. Στο μέρος που πρώτα ήπιαν νερό, έπαιξαν, γέλασαν, ερωτεύτηκαν. Το πανηγύρι είναι απλώς το πρόσχημα. Η ουσία, είναι η εσωτερική μας ανάγκη να μην χάσουμε τις ρίζες μας. Τους δεσμούς μας από ένα παρελθόν με ηθικές αξίες και στιβαρές προδιαγραφές. 








































Αυτός είναι  ο κλειδάριθμος των πανηγυριών: Η αθωότητα. Η ξεγνοιασιά, οι χαιρετούρες, τα καλαμπούρια, η μυρωδιά από το κρέας  που ψήνεται και πάνω απ' όλα ο ήχος από το κλαρίνο. Για όλα τα υπόλοιπα φροντίζει η φύση. Αξέχαστα, ανεπανάληπτα , τα πανηγύρια εκείνου του καιρού στο χωριό µας...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου